روزها سپری می شدند و من منفعلانه در باتلاق درونم فرو می رفتم.در دلم برای خودم عزاداری می کردم و با خودم می گفتم: من می خواستم اوضاع درست بشود ولی نگذاشتند !
بعد از آن گویی که توانسته ام ترازوی گناهانم را سبک تر کنم و فشار را به کفه مقابل هدایت کنم ،لبخندی کج را نثار آسمان می کردم :/سری تکان می دادم و حق به جانب می گفتم : آهای روزگار می بینی کارهایت را ! میبینی چه بر سرم آوردی ؟ خوشبحال بقیه که هوایشان را داری :( برای من کماکان بد می آوری ! دیگر بازی تمام است. من اسیر تو نمی شوم.تا می توانی برایم مشکل بتراش برایم دیگر فرقی نمی کند.
آن موقع بود که منتظر ترحم دیگران می نشستم.انتظار داشتم دیگران بیایند و حال و روز مرا ببینند و با خودبگویند عجب بیچاره و بد شانسی بوده است! خواست به جایی برسد ولی جلویش را گرفتند. باید با مهربانی از دلش دربیاوریم که دیگر از دست روزگار دلخور نباشد و آن گاه بود که از ته دل ، دلم برای خودم می سوخت .بابت همدردی اطرافیان بیشتر خودم را در حالت پژمردگی فرو می بردم تا مبادا احساس کنند دارم برایشان نقش بازی می کنم.اینطور بود که این چرخه معیوب بارها و بارها تکرار می شد .حالت درماندگی من و ترحم دیگران ...
آری من افسرده شده بودم.
افسردگی مثل یک بدبختک به جانم افتاده بود.برخلاف تصورم که گمان می کردم توانسته ام یه جمع بندی از شکست هایم بکنم و در دادگاه دلم رای را به ضرر چرخ روزگار اعلام کنم ولی این من بودم که بازنده ی ماجرا بودم.این من بودم که منفعلانه خودم را از بازی حذف کرده بودم.
اما چرا به جای این درماندگی به جنگ ناامیدی و شکست نمی رفتم ؟
شاید چون خیال می کردم که حتما باید اتفاق یا شرایط خاصی برایم مهیا شود تا بتوانم خوشحالی کنم و امیدوارانه زندگی کنم.خیال می کردم روزگار باید منتظرم بماند تا من بتوانم برای تک تک مصائب ومشکلاتم به اندازه کافی گریه و زاری کنم تا آن قدر خالی شوم و بتوانم کنار بیایم وبپذیرم که دیگر عزاداری فایده ندارد حالا راه بیافتم دنبال مسیر دیگر.....
ادامه دارد ...
