آرامش

شاید آرامش همین باشد، که فنجان قهوه‌ات را به صورتت بچسبانی، چشم‌هایت را ببندی، و عطر و گرمای فنجانت را نفس بکشی، آن هنگام که در کُنج‌ترین گوشه‌ی زندگی‌ات نشسته‌ای، و می‌دانی که زورت از قدرت دست‌های تقدیرت کمتر است. خیلی کمتر …

انتخاب های اشتباه

یکی میگفت مراقب باش چه چیزی رو با چه کسی تجربه میکنی..
ممکنه قهوه خوردن با یه آدم اشتباه باعث بشه شما از قهوه بدتون بیاد..!
حالا تو تمام ابعاد زندگیت بهش فک کن.

پ.ن؛

و شاید وقت گذاشتن با یه آدم اشتباه و سمی باعث بشه از بیان و وبلاگت که یه روزی پناهت بود، دور بشی.  

روزی می‌رسد

روزی ما دوباره کبوترهای‌مان را پیدا خواهیم کرد، و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت. روزی که کمترین سرود بوسه است، و هر انسان، برای هر انسان برادری‌ست. روزی که دیگر درهای خانه‌ها را نمی‌بندند، قفل افسانه‌ای‌ست، و قلبی عاشق، برای زندگی بس است …

#ناشناس

صبح میشه این شب

ـ خیال نکن
اگر برای کسی
تمام شدی
امیدی هست

خورشید

از آنجا که غروب می‌کند

طلوع نمی‌کند

“افشین یداللهی“

- دوران سختی از زندگیم رو دارم میگذرونم. چه از لحاظ شغلی چه از لحاظ مالی چه از لحاظ روابط شخصی و... بذارید سربسته بگم باید بین این که برم سراغ کار غیرمرتبط با رشتم یا کار مرتبط تصمیم بگیرم. باید در مورد استقلال از خانواده خصوصاً استقلال مالی تصمیم بگیرم. باید در مورد قطع ارتباط با یک دوست قدیمی تصمیم بگیرم. و... خلاصه باید تصمیمات مهم و جدی بگیرم. فکر کنم دقیقاً تو برهه حساس کنونی قرار دارم. تو این مدت انقدر دورمو از آدمای قدیمی خلوت کردم که احساس میکنم حتی خودمم رو دیگه ندارم. یعنی بهتره بگم خود سابقم رو دیگه ندارم. ولی چون هنوز خود جدیدم شکل نگرفته و هویت پیدا نکرده الان در حال حاضر خالی ام از هر چیزی. احساس میکنم شبیه یه خلأ هست‌.  هم دوسش دارم هم دوسش ندارم. شاید مقدمات یه تغییر بزرگ باشه. شاید جدی جدی دارم عوض میشم. شایدم نشونه های افسردگی سخت.:). 

تنها چیزی که برای من تو این روزهای سخت امید بخش هست اینه که از قدیم گفتن قراره بعد سختی، آسونی بپره تو بغلت. دیگه قرار از اول همین بوده پس باید همین بشه. پس باید صبوری کنم. 

خلاصه که صبح میشه این شب تاریک.

جای خالی آدم ها

جای خالی آدم‌ها در واقع جای خالی بودن‌شان نیست. جای خالی تکه‌ای از قلب‌مان است که روزی خانه‌شان بوده، به نام‌شان بوده، و بوقت سفر آن تکه‌ را هم با خود برده‌اند. این است که همیشه با مرور خاطرات کسی، گوشه‌ای از قلب‌مان تنها میشود، درد می‌گیرد، می‌‌‌سوزد …

قرار نبود

قرار نیست جواب همه را بدهیم،

قرار نیست همه را خوشحال کنیم،

قرار نیست همه از ما راضی باشند،

قرار نیست همه ما را دوست داشته باشند.

...

 زمان گذشت تا با این چهار جمله کنار بیام. خیلی زمان گذشت. 

جهان با من همچنان برقص (به وقت چهارم مرداد 1400)

سلام 

خوب چرخ روزگار چرخید و چرخید و بازم به چهارم مرداد رسیدیم.

چهارم مرداد امسال با چهارم مرداد سال های گذشته خیلی فرق داشت. 

اونم بخاطر هدیه تولدی بود که امسال نصیبم شد. 

دختر یعنی چی ازین قشنگ تر که روز تولدت با ولادت امام هادی (ع) مصادف بشه و برات جشن بگیرن.

تازه اونم به میزبانی امام رضا جانم :) 

چی ازین پربرکت تر که همزمان با سالروز تولدت مشهد مقدس باشی و خیابونا به مناسبت دهه ولایت چراغونی شده باشن و ایستگاه های صلواتی اطراف حرم ملودی پخش کنند و بستنی توزیع کنند.

چی ازین هیجان انگیزتر که شب تولدت دقیقا روبروی پنجره اتاقی که مستقر شدی منور بزنند و آسمون شب و برات نور باران کنند.

نمیدونم ولی حس میکنم قرار بود عیدی من به صورت ویژه بهم داده بشه.

هنوزم باورم نمیشه ها ...

خلاصه که ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کار بودن که خاطره خوشی از این تولدم تو ذهنم به جا بمونه.

جهان با من برقص و بساز چی ازین خوش تر.

خدایاشکرت.

پ.ن:نائب الزیاره بچه های بیان به صورت ویژه هستم. البته به شرط لیاقت.

پ.ن: عکس رو خودم گرفتم اما برای دو سه سال پیشه. عکس های امسال هنوز به دستم نرسیده حیف.

ویروس خوبی

 سلام

اولا یه تشکر کنم ازهمه دوستان خوبم که تو پروژه من مشارکت داشتند. آقا خیلی خیلی ازتون ممنونم. خانما مردونه مرام گذاشتید. خلاصه هر موقع نیاز داشتم که یه عده تو نظرسنجی های مربوط به واحد های درسیم مشارکت کنند بچه های بیان و وبلاگ نویس بی منت بهم کمک کردند.

دوما تو این مدت که مشغول جمع آوری داده و جذب مشارکت آدما برای تحقیقم بودم خب با آدم های زیادی تو جاهای مختلف ارتباط برقرار کردم. آدم هایی که اکثرشون رو نمیشناختم و برای اولین بار با اونا صحبت میکردم. تو این معاشرت ها با یه سری چیزایی برخورد میکردم که خیلی منو تحت تاثیر قرار میداد.

همین مسئله کمک کردن آدما و همکاری کردن تو یه کار علمی. حالا اگر نخواییم وجه علمی و مطالعاتی ماجرا رو در نظر بگیریم همون نحوه واکنش آدما در موقعیت کمک کردن به دیگری در شرایطی که ازشون درخواست کمک شده خیلی جای بحث داره. موقعیتی که در مقابل این کمک کردن هیچ امتیاز یا سود مشخصی قرار نبود بهشون برسه.

برام جالب بود که بعضیا تو این موقعیت ها سخاوت مندانه بهت کمک میکردند حتی بیشتر از اون چیزی که ازشون طلب شده بود.یجورایی میموندم چقدر یه آدم میتونه وسعت قلب داشته باشه که تمام توان خودشو برای کمک کردن به هم نوع خودش بذاره. میدونید وجود این آدمای سخاوتمند وقتی برام تاثیرگذارترو پررنگ تر میشد که با آدم هایی دیگه ای مواجه میشدم که حتی حاضر نبودن در برابر این درخواست کمک واکنشی نشان دهند و حداقل مخالفت خودشون رو اعلام کنند و با بی تفاوتی تمام عیار از کنار این موضوع می گذشتند. مقایسه این دو دسته از آدما منو خیلی شگفت زده میکرد.

حالا فکر کنید همین آدمایی که انقدر وسعت قلب دارند و خیر خواه هستند چقدر می تونند رو آدم های اطرافشون تاثیر بذارن. اصلا چقدر میتونن ویروس خوبی رو تو محیط اطرافشون پخش کنند. شنیدین میگن خوبی بی جواب نمیمونه. خب معلومه وقتی ویروس خوبی رو به اطرافت پخش میکنی بعد ها انعکاسش دوباره به خودت برمیگرده. یاد اون آقا پسر همکلاسی افتادم که تمام جزوه های کلاس رو تایپ شده و با جزییات کامل و بی منت در اختیار بقیه قرار میداد. همیشه برام سوال بود چرا چیزی که اینقدر براش زحمت کشیده رو مجانی در اختیار بقیه میذاره.! که یبار در جواب گفت من اینکارو مجانی نمیکنم. من یه سری اعتقاداتی دارم و مطمئنم این شیر کردن جزوه هام با بقیه بالاخره یه روزی یه جایی وقتی به کمک کسی نیاز داشتم دستمو میگیره.شاید این یه جور چرخه عشق باشه. من بهت خوبی میکنم چون میدونم توام به من خوبی خواهی کرد. خیلی قشنگه نه؟

یاد شعار کمیته امداد افتادم:

زندگی خالی نیست، مهربانی هست، ایمان هست ...

خلاصه که تو دنیای بی تفاوتا بیاید با حسن نیت با آدما برخورد کنیم. حتما جوابش به خودمون بر میگرده.

تار موی لای کتاب

حدود چهار سال پیش من دانشجوی کارشناسی بودم و امتحان پایان ترم داشتم. این درسی که امتحان داشتمو  بخاطر دلایلی و غلارغم مخالفت شدید مدیر گروهمون،  مجبور بودم با  گروه بچه های سال بالایی  بگیرم. بخاطر تداخل زمانیش با واحد های دیگم نتونسته بودم مرتب سر کلاسش حاضر بشم و  اصلا تسلطی رو مباحثش نداشتم. خلاصه فقط باید پاسش میکردم وگرنه شرایط سختی برام پیش میومد.

 امتحان دوازده ظهر بود و من باید یک ساعت و نیم زودتر راه میافتادم تا به موقع خودمو به دانشگاه برسونم. از شب تا صبحش من در حال درس خوندن بودم و اصلا نخوابیده بودم. یادمه فقط یک کتاب جلوم بود و همونو میخوندم. صبح روز امتحان رسید. چون عجله داشتم سریع هر چی دم دستم بود پوشیدم و زدم بیرون و بر خلاف همیشه یه ضد آفتاب ساده زدم و راه افتادم.فصل بهار بود. از شانسم این وسط حساسیتم هم عود کرده بود. مدام پشت سر هم عطسه می کردم. چشمام و بینیم قرمز شده بودن. دستمالی هم نداشتم تا جلوی بینیم بگیرم و خلاصه بگم با یه سر وضع آشفته و وضعیت جنگی اومده بودم خیابون. اما به چیزی جز امتحانم فکر نمی کردم.کتاب به دست خودم رو به ایستگاه رسوندم و دیدم اتوبوس تازه رفته. با حالت پژمرده ای مجبور بودم تا ایستگاه بعدی پیاده بروم .برای رسیدن به ایستگاه بعدی باید سربالایی خیابونمون رو میگذروندم. یه خیابون شیب دار و تقریبا طولانی که البته بی شباهت به خیابون ولیعصر نبود.

خلاصه با هزار بدبختی و نفس نفس زنان به ایستگاه بعدی خودم رو رسوندم و سوار شدم. موقعی که سوار شدم اولین صندلی خالی که به چشمم خورد رو پیدا کردم و سریع نشستم تا کمی از خستگی هام کم بشه. حالم داشت کم کم سر جاش میومد. به ایستگاه بعدی رسیدیم. تقریبا تمام صندلی ها پر شده بود. یه خانمی تقریبا مسنی داخل اتوبوس شد و با اینکه من در انتهای اتوبوس نشسته بودم اومد بالای سرم ایستاد.واقعا تو دلم غر میزدم بین این همه صندلی چرا اومد بالای سر من. من باید درس بخونم و الان کلی پیاده روی کردم و ایستگاه اخر پیاده میشم و... (نمیدونم تو چهره من چی دیده میشه که خیلی از آدم ها منو به عنوان یه ناجی یا هر چیز دیگه می بینن که یا ازم کمک میخوان یا ازم آدرس میپرسن و راهنمایی میخوان. گله ای نیست ولی واقعا نمیدونم چرا اینجوریه :). یکم که گذشت دیدم انگار رسالت این خانم اینه منو از جام بلند کنه. بلند شدم . با خوش رویی (البته تو دلم پر از غر) جامو دادم بهش و بدون هیچ تشکری سرجایم نشست. وقتی ایستاده بودم با هزار بدبختی تعادلم رو حفظ میکردم تا بتونم بلکه چند خط بخونم. تا اینکه از پنجره بادی وزید و عطسه هام دوباره شروع شد. یکی، دوتا، سه تا، چهار تا ..... مگه تموم میشد. چشمام پر اشک شده بود. خانمی که تازه وارد اتوبوس شد با یه حالت ترحمی منو نگاه میکرد. یهو از کیفش دستمال دراورد و بهم داد و گفت عزیزم چرا گریه میکنی؟ مشکلی داری؟ بقیه به سمتم برگشتن و نگام میکردن. حالا اون وسط چجوری باید بهش توضیح میدادم اینا اشک گریه نیست! ازش تشکر کردم و دیگه چیزی نگفتم.خانم مسنه هم دو تا ایستگاه بعدی پیاده شد و جاشو داد به یه دختره دیگه. اونجا بود که از حرصم واقعا اشک ریختم که چرا جامو به خودم پس نداد. خلاصه بعد یمدت جایی خالی شد و من کمی نشستم. ولی از بد ماجرا صندلی روبروی قسمت اقایون بود. باید مینشستم و چاره ای نبود. هنوز یدورم کامل نشده بود. فقط خدا خدا میکردم که دوباره عطسه هام شروع نشه و اشکام جاری نشه چون زیر نگاه سنگین مردا واقعا کنترلش سخت بود.

تمام طول مدت سرم پایین بود در خواب و بیداری اخرین تلاش هایم را برای جا افتادن مطالب میکردم. تا اینکه یکی زد روی شونم. " تمنا خانم خرخون حواست کجاست؟ "منکه جا خوردم سرمو بلند کردم. دیدم بله دوستمه. انگار مدت زمان زیادی بود که کنارم نشسته بود و اصلا متوجه نشده بودم. یه صندلی اونطرف تر هم همکلاسیش بود و تواین مدت داشتند به من نگاه میکردند. منم  با اوضاع آشفته مثل مصیبت زده ها سرم تکیه داده بودم به پنجره و فقط داشتم یه ریز میخوندم. دوستم خیلی دختر شیطونی بود و فقط دنبال سوژه دست گرفتن بود. بخاطر همین حسابی از خجالت من دراومده بود و تا تونسته بود راجب من پرت و پلا به دوستش گفته بود که آره این دختره بچه محل ماست. خیلی خرخونه. همش سرش تو کتابه و با کتاباش میخوابه و با اونا رل میزنه خخ ...یچیزایی راجبم گفته بود که دوستش منو با تعجب نگاه میکرد و عین آدم فضاییا نگام میکرد. من حسابی خسته بودم و حوصله نداشتم ثابت کنم که حرفاش الکیه و خواسته منو سوژه کنه. یه لبخندی به دوستمو و دوستش زدم و سرمو انداختم تو کتاب و ادامه ماجرا.

آفتاب صاف می خورد به چشمام. همین کلافه ام میکرد. چند دقیقه ای که گذشت متوجه شدم دو تا خانم روبرویی ما یجوری منو نگاه می کنند و راجبم حرف میزنند. منم که درست نمی دیدمشون ولی از نظر ظاهری حسابی به خودشون رسیده بودن و خیلی شیک و پیک به نظر میومدند. تو دلم گفتم لابد دارن میگن این دختر رو نگاه چه سر وضع شلخته و داغونی داره ! این چادریا خیلی نا مرتب و شلخته به نظر می رسن! بعدش از درون خودخوری میکردم که چرا درست امروز که من انقدر شرایطم آشفته و داغونه و باید درس بخونم، همه دارن راجبم قضاوت می کنند. خودمو داشتم سرزنش میکردم که یهو یکی از اون خانما با یه لبخندی گفت " لای کتابت موعه عزیزم ".

من یه لحظه شوکه شدم. وای چه آبروریزی. حتما خیلی ضایع است که آدم تارموش بیافته لای کتابشو ومتوجه نشهههه. اون لحظه فکر کردم خیلی چیز ضایعیه. تا اینکه دوستم یهو گفت فکر کنم دیشب کله شو رو همین کتاب گذاشته و خوابیده و همگی خندیدن.من حسابی حرصم گرفته بود و چپ چپ نگاهش میکردم. تا اینکه خانمه دوباره گفت" معلومه دختر درس خونیه ، دانشجویی عزیزم؟"

من گفتم بله. راجب رشته و دانشگاه هم پرسید و من جواب دادم.بعد گفت چند سالته و خونتون کجاست منم عین این دختر بچه ها تمام اطلاعاتو دادم. این وسطم دوستام گوشاشونو تیز کرده بودند تا ماجرا رو از دست ندن.خانمه به دختره کنارش که تازه فهمیدم دخترشه یه لبخندی زد و گفت خیلی مناسبه. بعدش گفت "دخترم ازون موقع که تو اتوبوس نشستیم داره نگاهت میکنه و خیلی ازت خوشش اومده".دخترش گفت " اره به نظرم خیلی چهره بامزه و معصومی داری. آفتابم میخورد تو چشمات مثل فرشته ها به نظر میومدی !!" :؟؟ منم هنگ بودم که چی دارن میگن! من در افتضاح ترین حالت خودم قرار دارم نکنه منو مسخره میکنن. خانمه ادامه داد " راستش من یه پسر سی ساله دارم. به نظرم خیلی بهم بیاین. خوشحال میشم اگر موافق باشی باهم آشناتون کنم." تو اون وضعیت داشتم آتیش میگرفتم چه وقته این حرفاس آخه!

کل اتوبوس زوم کرده بودن روی ما.چون از نظر ظاهری من و اون خانما اصلا شبیه هم نبودیم که هیچی، ضد هم به نظر میومدیم.فکرکن یه دختر چادری با چهره پف کرده و قرمز که یه دستش دستماله و یه دستش کتابه در مقابل دوتا خانم مانتویی و با چهره های عملی و کلی آرایش! من کلی هنگ کرده بودم که داره چه اتفاقی میافته. دوستم یه شونه زد بهم و گفت به نظر منم خیلی مناسب میاید و با بدجنسی خندید.خلاصه من بودم و نگاه و لبخندای آدمای اطراف. انگار داشتن پچ پچ میکردن راجب ما.اون لحظه حس بدی گرفته بودم. با خودم می گفتم چرا من از درون انقدر عصبانی و آشفته ام ولی بقیه اصلا متوجه حال من نیستند! منو سوژه گرفتن و حرفایی میزنن که بیشتر ناراحتم کنند؟

از سرجام بلند شدم و به اون خانما گفتم "می بخشین، ممنون از پیشنهادتون ولی من قصدشو ندارم و الان امتحان دارم.!!! با اینکه فکر میکردم به اندازه کافی با قاطعیت این جمله رو گفته باشم ولی اون خانمه بی تفاوت گفت" الهی عزیزم میدونم درس داری منم نمیخوام مزاحمت بشم.ولی شماره تو بده بعدا باهات حرف بزنیم." منم که داشتم دیوونه میشدم چیزی نگفتم و سریع پیاده شدم.تا از اتوبوس پیاده شدم یک آن انگار اب یخ ریخته باشن روی سرم.هر چی خونده بودم یجا پرید از ذهنم.با خودم می گفتم خدا این چه اتفاقایی که میافتن امروز.

دوستام هم یکم بعد من پیاده شدن.روبروم ایستادن و با لبخند شیطنت آمیز نگام میکردن. "عروس خانوم مورد اوکازیون بود چرا پیاده شدی؟ پسرش خارج زندگی میکردا" منکه حوصله مسخره بازی نداشتم این بار با صدای بلندی گفتم" دیگه شورشو دراورید و تنهام بذارید" ترکشون کردم. اونام با تعجب منو نگاه میکردند.تو ذهنم دیگه فاتحه دوستی رو خوندم و فکر کردم بخاطر صدایی که بلند کردم دیگه سمتن نمیان.کل زمان امتحان خودمو سرزنش میکردم که چرا اینجوری شد. چرا بر خلاف میلم باهاشون برخورد کردم. در نهایتم با نمره قابل قبولی درسمو پاس کردم. اما بعدا مشخص شد دوستام با اینکه از دادی که زدم حسابی جا خورده بودند ولی جدی نگرفته بودن و تا مدت ها بعد منو سوژه خودشون کردن و هر جا منو میدیدن می گفتن "خانم! مو لای کتابته؟"

همین. خواستم فقط بخشی از روزمرگی های یه دختر درونگرا رو گفته باشم که بدونید دنیایی که از درون تجربه میکنه با چیزی که از بیرون باهاش مواجه میشه چقدر باهم متفاوتند...

بازی منچ

داشتم بازی آنلاین منچ انجام میدادم. کمی رفتم تو فکر...

بذار یکم از حال و هوای بازی بگم. زمین بازی منچ تشکیل شده از چهار بازیکن که با رنگ های مختلف با هم رقابت می کنند. هر کسی بازی رو از خونه خودش شروع میکنه. اما شرط ورود به زمین رقابت اینه که بلیط بازی رو بدست بیاری. یعنی تاس شماره شیش! بعضی از بازیکن ها از همان ابتدای بازی بلیط بازی رو بدست میارند اما بعضی دیگه باید صبر کنند تا قرعه شیش به نامشون بخوره. اما بالاخره بلیط بازی بدست میاد. دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره . حالا که همه وارد زمین رقابت شدند تازه شور و هیجان بازی در بازیکنا به وجد میاد. هر کسی فرصت داره تا چهار تا مهره خودش رو یه دور، دور کل زمین بازی بچرخونه و سالم به خونه خودش برسونه. تو این راه ممکنه اتفاقای زیادی بیافته. اما بازیکن ها باید مراقب مهره هاشون باشن. ممکنه میانه راه بازیکن رقیب از راه برسه و مهره ت رو بزنه و تورو به خونه اول بازی برسونه. برگشتن به خونه اول بعد از اون همه سختی شیش اوردن و طی کردن مسیر پر پیچ و خم بازی خیلی سخته اما اون بازیکن باید بدونه که هنوز فرصت بازی رو داره و میتونه تاس شیش رو مجددا نصیب خودش کنه. اما باید صبوری کنه تا مسیر و از اول و با برنامه ریزی دقیق تر و دقت بیشتری طی کنه. بازیکن ها میدونند تو بازی ممکنه شانس به در خونه شون بزنه و فرصت هایی رو بدست بیارن مثلا چند تا تاس شیش پشت سر هم J اونا باید از فرصت ها خوب استفاده کنند چون معلوم نیست که کی دوباره نصیبشون بشه . این اصل بازی وجود داره که همه بازیکن ها بالاخره میتونن مسیر بازی رو به انتها برسونند اما اینکه در چه زمانی این اتفاق بیافته اونارو از رقیباشون متفاوت می کنه.

حالا اجازه دارم بگم زندگی هم همون زمین بازی منچه ؟

بلیط بازی رو خدا بهمون میده و پا تو زمین بازی دنیا می ذاریم. گفتم هر بازیکن رنگ خودشو داره تو زمین بازی دنیا هم هر انسان ویژگی ها  و شخصیت خاص خودشو داره. اما با وجود این تفاوتا،  همه ی بازیکن های بازی فرصت برابر برای آوردن تاس شیش دارند. تو زمین بازی دنیا هم همینه. تاس های شیش یا همون قرعه شانس  و اقبال تو مواقع و برهه های زمانی مختلف نصیب آدم های دنیا میشه . اما یه عده قدر تاس های شیش رو نمیدونند و بدون برنامه اونارو حیف و میل می کنند. یه عده هم هستند وقتی به شکستی میخورند و به خونه اول شون بر میگردن دیگه انگیزه بازی رو از دست میدن و حس درماندگی می کنند. اونا نمیدونن تا زمانی که زنده ان فرصت برای زندگی دارند حتی فرصت برای اوردن قرعه شانس و برگشتن به قله های زندگی رو دارند. اما چرا سریع جا میزنند؟ شاید مواقعی که شکست میخورند به مهره های آدم های اطرافشون نگاه می کنند و حواسشون پی زندگی اونا میره و انوقت خودشون رو ناتوان و بدشانس میبینند. اما غافل از اینکه فرصت همه آدما برای زندگی کردند یکسانه. آدما باید بدونند، ممکنه موقعی که یه عده بالای الاکلنگ دنیا هستند ، اونا پایین الاکلنگ دنیا قرار بگیرن و دست و پا بزنند. اما نباید حسرت بالا بودن بقیه رو بخورند .چون درست زمانی که وقتش برسه بالاخره این الاکلنگ بالا و پایین میشه و اونا دوباره فرصت رفتن به بالا بالا ها رو دارن.

حالا انداختن تاس زندگیت با تو شیش اوردن با خدا 

فقط یادت باشه تا زمانی که زنده ای باید تو رقابت بازی خودتو حفظ کنی و تو زمین بازی بمونی.