کربلا نرفته ...
این روزها غمی مضاعف آشفته ترم می کند
برایم از حس و حال عشق شان می گویند
عکس هایشان را نشانم می دهند
و با هیجان از لحظه ی وصالشان برایم تعریف می کنند
اما
مگر می شود به دیدار معشوق نرفته باشی و بتوانی حب آن را در دلت عمیق تر کنی ...
منه سراپا تقصیر که کربلا نرفته ام ... فقط با یاد حرم امام رضایم خاطره بازی می کنم و خودم را راضی نگه می دارم ... اما
اما حسین جنس عشق بازی اش فرق می کند ... این را من نمی گویم کربلا رفته ها برایم می گویند ...
آری حسادت آور است ...
باور دارم آن ها چیزی به دست آورده اند که نه می توانند ابعادش را برایم توضیحش بدهند و نه من می توانم آن را درست متوجه بشوم ...
وقتی می بینم نوزاد شیر خواره ای آن جا را دیده و من ...
توفیق پیاده روی اربعین که بماند .. آن را هم نچشیده ام .. :(
آری حق معشوق را ادا نکرده ام و آتش غمی در دلم شعله ور شده است ..
هر سال محرم دلتنگی هایشان را از هوای بین الحرمین می شنوم و حریص تر می شم که چرا تا این سن لیاقت رفتن به آن جا را نداشته ام
مگر آنجا چه سرزمینی است که عاشقانش برای رسیدن محرم و اربعین لحظه شماری می کنند ؟
مگر عزاداری و غم روز شماری می خواهد ؟
اما نه ! انگار هنوز نمی توانم دردشان را متوجه بشوم
حال که این بیماری منحوس بر همه جا غالب شده است... ترس آن دارم کربلا ندیده از دنیا برم ...
براستی منه کربلا نرفته ، حرم محبوب ندیده ، درد عاشقی نچشیده هر سال محرم به چه امیدی زنده ام و عزاداری می کنم ؟
شاید روزی من هم ...
از خدا می خواهم به این درد هر چه زودتر مبتلا بشم وگرنه غم هجران مرا می کشد ...
التماس دعا
من زنده ام فقط به هوای محرمت
آقای من، عمریست به یاد حنجر تو گریه می کنم
گریه می کنم، گریه می کنم، گریه می کنم
با یاد دیده تر تو، گریه می کنم
تا روز آخرینم و تا آخرین نفس
با یاد روز آخر تو گریه می کنم
حسین…، حسین…
